Aşk-ı Memnu Finali

Halit Ziya Uşaklıgil'in Aşk-ı Memnu'sunu okuduğumda beğenmiştim ama daha sonra romanın dizi filme uyarlandığını duyduğumda izleyeceğimi ve hatta dizinin tutacağını hiç tahmin etmezdim. Roman kimin elinin kimin cebinde olduğunun belli olmadığı, herkezin bir "aşk-ı memnu" yaşadığı veya hisettiği adeta karikatürize bir hikayeydi. Bu özelliklerin dizi de daha da göze batacağını düşünmüştüm. Ama yine de bir süre sonra ben de izlemeye başladım diziyi. Gerçekten sürükleyiciydi. Bir de üstüne Ziyagil Köşkünün göz kamaştırıcılığı, güzelim boğaz manzaraları, çekici giysiler, takılar, dekorasyon vb. eklenince benim için kısa sürede vazgeçilmez oldu. Ve bugün sona geldik. Son haftalarda sürekli izlediğimiz genç Bihter'in acıları:) Bu son bölümde özellikle iç acıtıcıydı; onun hastalıklı tutkusu, yaşadığı karşılıksız aşk değil bir insan olarak içinde yaşadığı acıydı beni etkileyen. Sonunda intihar edecek kadar hastaydı. Herkesin hayatını alt üst etti olanlar. Cenaze töreni ne olursa olsun ölümün herşeyi ne kadar önemsizleştirdiğini anlatıyordu.Beşir de hayata gözlerini yummuştu. Sadece kendini düşündüğünü sandığımız Firdevs Hanım bile kızının ölümüyle yıkılmıştı. Bu ölüm Behlül'ün de kendisiyle bir iç hesaplaşmasına sebep oldu. Ama artık yapılabilecek bir şey yoktu. Nihal ve Adnan Bey yıkılmışlardı şüphesiz ama hayat devam ettiği sürece her zaman yeni bir umut vardı, Adnan Bey bunu "şu ağaç kadar şanslıyım, canlıyım bir kere, her geçen gün yeni bir umutla yeşeriyorum," diyerek ifade etti. Köşkü boşaltmışlar, eskiyi bir daha hatırlamamak, iyileşmek üzere yeni bir eve taşnıyorlardı şimdi. Bu sahnede çalan müzik hüzünlüydü ama umutsuz değil. Son sahnede, ne olursa olsun hep onlarla olan Matmazel De Crouton yine onlarlaydı, yeni bir hayata başlamak üzere hep birlikte yeni evlerine doğru yola çıktılar... Yarın içimde bir hüzün olacak...